ความในใจ ตอนที่ 4 : การพึ่งตนเอง

นับเป็นสิ่งสำคัญมาก ถ้าคนเราไม่รู้จักการพึ่งตนเอง มัวแต่รอความช่วยเหลือจากคนอื่นอยู่ เป็นนิจ เราจะอยู่ในโลกนี้ยาก ดังมีพุทธศาสนสุภาษิตอยู่ว่า อตฺตาหิ อตฺตโน นาโถ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ฉันสอบบรรจุครูองค์การบริหารส่วนจังหวัดนราธิวาส เมื่อปี พ.ศ. 2521 ติดสำรอง 1 ปี ได้บรรจุเมื่อวันที่ 21 มิถุนายน 2522 เป็นครูโรงเรียนบ้านภูเขาทอง ตำบลภูเขาทอง กิ่งอำเภอสุคิริน จังหวัดนราธิวาส ด้วยตำแหน่งครู 1 ระดับ 1 ตอนอายุย่างเข้า 25 ปี ถือได้ว่าได้ทำงานช้ากว่าเพื่อน ๆ ใน รุ่นเดียวกันถึง 5 ปีทีเดียว โรงเรียนบ้านภูเขาทอง เป็นโรงเรียนเพิ่งเปิดใหม่ มีชั้น ป.1- ป.2 ฉันสอนชั้น ป.2 ส่วนชั้น ป.1 มีครูสุภาพสตรีซึ่งบรรจุไปพร้อมกันเป็นผู้สอน มีนักเรียนประมาณ 50-60 คน เป็นลูกหลานชาวอีสานทั้งหมด ฉันรักษาการในตำแหน่งครูใหญ่จึงต้องไปประชุม ณ ที่ว่าการกิ่งอำเภอสุคิริน ซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนเป็นระยะทาง 30 กิโลเมตร ถ้าไปทางลัดจะเหลือประมาณ 24 กิโลเมตร มีรถยนต์โดยสารวิ่งเพียงวันละเที่ยวเท่านั้น ถ้าพลาดรถโดยสาร ก็ต้องอาศัยโบกรถเอา หลายครั้งก็ต้องเดิน ฉันเคยเดินจากโรงเรียนไปที่ว่าการกิ่งอำเภอมาแล้วด้วยระยะทางประมาณ 24 กิโลเมตร ใช้เวลาในการเดินทาง 5 ชั่วโมง 40 นาที ทำไมถึงต้องเดิน ฉันตื่นนอนแต่เช้ามืด เป็นเพราะนาฬิกาข้อมือตาย ฉันจึงคิดว่าเป็นเวลาใกล้จะตีห้าแล้ว จึงออกเดินจากบ้านพักเข้าทางลัดทางหมู่บ้านวังน้ำเย็น ไปทะลุออกที่โรงเรียนบ้านต้นทุเรียน (ปัจจุบันถูกยุบไปแล้ว) แล้วข้ามคลองไปขึ้นถนนสายสุคิริน-บ้านภูเขาทองที่หมู่บ้านไอปาโจใกล้กับโรงเรียนประชาสามัคคี (ปัจจุบันถูกยุบไปแล้ว) จากตรงนั้นไปถึงที่ว่าการกิ่งอำเภอจะมีระยะทาง 18 กิโลเมตร นั่นแสดงว่าเดินออกจากโรงเรียนมาเป็นระยะทาง 6 กิโลเมตรแล้ว ระหว่างทางที่เดินอยู่บนถนน มีรถยนต์แล่นผ่านมาผ่านไปไม่มากนัก แต่ไม่มีใครหยุดรับ ฉันจึงต้องพึ่งตนเองด้วยการตั้งใจว่า เมื่อไม่มีใครรับขึ้นรถ ฉันจะลองเดินให้ถึง ดูซิว่ามันจะถึงไหม ถ้าเรามีความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จย่อมอยู่ที่นั่น เมื่อคิดได้อย่างนั้น จึงตั้งใจเดินไปเรื่อยจนถึงโรงเรียนนิคมพัฒนา 10 มีฝนตกระหว่างทางก็ยังไม่หยุด คงเดินตากฝนไปเรื่อย ๆ จนถึงหมู่บ้านกลันตัน นั่นแสดงว่าเหลืออีกประมาณ 2 กิโลเมตรก็จะถึงที่หมาย แล้วเดินต่อไปจนถึงวัดสุคิรินและในที่สุดก็ถึงที่ว่าการกิ่งอำเภอ ดูนาฬิกาปรากฏว่าเป็นเวลา 8.30 น. เมื่อวิเคราะห์จากนาฬิกาข้อมือที่ตาย แสดงว่าเริ่มเดินออกมาจากบ้านภูเขาทอง เวลา 02.50 น. ใช้เวลาเดินทั้งกลางคืนและกลางวัน 5 ชั่วโมง 40 นาที จากระยะทางประมาณ 24 กิโลเมตร จากบ้านไอปาโจถึงที่ว่ากิ่งอำเภอสุคิริน เป็นระยะทาง 18 กิโลเมตร ฉันก็เคยเดินมาแล้ว จากโรงเรียนรักไทยถึงโรงเรียนบ้านภูเขาทอง เป็นระยะทาง 7 กิโลเมตร ฉันก็เคยเดินมาแล้ว ถ้าเป็นระยะทาง 1 – 5 กิโลเมตร ฉันเดินมาหลายครั้งแล้ว เป็นเรื่องที่สบายมาก ฉันมีสถิติเคยจับเวลาดูแล้วระยะทาง 1 ชั่วโมง เดินได้ 5 กิโลเมตร ต่อจากนั้นชีวิตฉันก็ต้องผูกพันอยู่กับการเดินเท้าเรื่อยมา นั่นเป็นเพราะฉันขี่รถจักรยานยนต์ไม่เป็น ขี่รถจักรยานเป็นอย่างเดียว ปัจจุบันก็ยังไม่มีรถยนต์ แต่ฉันก็พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ รวมทั้งการพึ่งตนเองเป็นหลัก ถ้าเราอยากให้คนอื่นช่วยเรา เราก็ควรจะช่วยตัวเราเองก่อนเสมอ